လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ပတ္ေလာက္က အစ္မအရင္းအခ်ာတမွ် ခ်စ္ခင္ရတဲ့ အဂၤလန္ေရာက္ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆံုၾကမိပါတယ္။ အစ္မက "ေမာင္ေလး၊ ဒီေန႔ ဘာေတြလုပ္ျဖစ္လဲ" တဲ့။ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ တကယ္လည္း ဟုတ္တယ္။ ဟိုဟာလုပ္ရေကာင္းႏိုးႏိုး၊ ဒီဟာလုပ္ရ ေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတာ ၂ရက္ေတာင္ ရိွခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ အစ္မက "တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွေပါ့"တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီညေနမွာပဲ Physical Exercise လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္မိပါတယ္။ Physical Exercise ဘာလို႔လုပ္လဲ။ က်န္းမာခ်င္လို႔။ ဘာလို႔က်န္းမာခ်င္တာလဲ။ ရွင္းပါတယ္ အေျဖက။ အသက္ရွည္ခ်င္လို႔ပါ။ အသက္ရွည္ခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲလား။ မဟုတ္ပါဘူး။
လူတိုင္းကို အသက္ရွည္ခ်င္သလားလို႔ ေမးရင္ ရွည္ခ်င္တယ္လို႔ပဲ ေျဖၾကမွာပါ။ ေသသြားၿပီးရင္လည္း လူ႔ဘ၀ ျပန္ရခ်င္ၾကတယ္။ ဘာအတြက္ အသက္ရွည္ခ်င္ၾကသလဲ။ အသက္ရွည္ရင္လည္း တန္ဖိုးရိွတဲ့ အသက္ရွည္ျခင္း ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ age (သို႔) life ဆိုတာ ေမြးဖြားျခင္းကေန ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားႏွစ္ခုၾကားက အခ်ိန္ပါပဲလို႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၉ႏွစ္ ရိွၿပီ။ အဲဒါဟာ အခ်ိန္ပါပဲ။ အခ်ိန္ဆိုတာကေရာ ဘာလဲ။ အခ်ိန္ဆိုတာ သဘာ၀တရားတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကားလ္မတ္ (Karl Marx) ေရးတဲ့ ဒႆေတြထဲက "Nature+labour power = value" (သဘာ၀+လုပ္အား=တန္ဖိုး) ဆိုတဲ့ တစ္ခုကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ဒီ ဒႆနကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်မိပါတယ္။ Labour power ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ကာယလုပ္အားပဲ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၀ီရိယအား၊ ဥာဏအားတို႔ကိုလည္း ထည့္တြက္ရပါမယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္းပင္ၾကီးေတြရိွတယ္။ ကၽြန္းေတာၾကီးေတြရိွတယ္။ သူတို႔ေပါက္ေနတာဟာ သဘာ၀တရားပါပဲ။ အဲဒီ ကၽြန္းပင္ၾကီးေတြကို ဘာမွ မလုပ္ဘဲထားရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ တန္ဖိုးမရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကၽြန္းပင္ေတြကို ခုတ္လွဲျခင္း၊ ျဖတ္ေတာက္ျခင္းလို႔ေခၚတဲ့ လုပ္အားနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ တန္ဖိုးၾကီးမားတဲ့ ျမန္မာ့ကၽြန္းဆိုၿပီး ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္းသစ္လံုးၾကီးေတြကို တရုတ္ႏိုင္ငံက အမ်ားဆံုး၀ယ္ပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္းသစ္လံုးၾကီးေတြကို ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ျခင္းဆိုတဲ့ ကာယလုပ္အား၊ ပညာလို႔ေခၚတဲ့ ဥာဏအားေတြေပါင္းစပ္ၿပီး လုပ္လိုက္ေတာ့ ယခင္က ကၽြန္းသစ္လံုးၾကီးေတြထက္ အဆမ်ားစြာ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ပရိေဘာဂေတြအျဖစ္နဲ႔ ကမာၻႏိုင္ငံေတြကို ျပန္ေရာင္းပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ေျမေအာက္မွာ ေရနံေတြ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေတြ ရိွတယ္။ သူတို႔ကို သဘာ၀အတိုင္းထားရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သမားေတြရဲ့ လုပ္အား၊ စက္ကိရိယာေတြရဲ့ အကူအညီ၊ တူးေဖာ္ျခင္းနည္းပညာလို႔ေခၚတဲ့ ဥာဏလုပ္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး တူးေဖာ္လိုက္တဲ့အခါမွာ Black Gold လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးရိွတဲ့ ေရနံစိမ္းေတြရလာတယ္။ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြလည္း ထိုနည္း၄င္းပါပဲ။
လူေတြ၊ သက္ရိွသတၱ၀ါေတြ အသက္ရွင္ဖို႔ oxygen လို႔ေခၚတဲ့ ေလကို ရႈၾကရတယ္။ အဲဒီေလဟာ သဘာ၀တရားအျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမာၻေပၚမွာ ရိွေနတယ္။ အလကားရပါတယ္။ အသက္ရႈဖို႔ ေလကို ၀ယ္ယူစရာမလုိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေလထိုး/ ကၽြတ္ဖာဆိုင္တစ္ဆိုင္ ၀င္ၿပီး "ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ေလမ်ားအလကားရေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ဘီး ေလ အခမဲ့ ျဖည့္ေပးပါလား" သြားေျပာၾကည့္ပါ။ အရိုက္ မခံရရင္ ကံေကာင္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ လုပ္အားေပါင္းစပ္ထားလို႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ ကားလ္မတ္ရဲ့ "Nature+Labour power = value" ဆိုတာ သိပ္ကို မွန္ေနတယ္ဆိုတာ ျငင္းဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူအျဖစ္ကို ရထားတယ္။ ေမြးလာတုန္းက အားလံုးဟာ အတူတူပဲ။ သမၼတၾကီး၊ သိပၸံပညာရွင္ၾကီး၊ သူေတာင္းစား ဆိုၿပီး ေမြးလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ရွင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အခ်ိန္ကို လူတိုင္းကိုယ္စီ ရထားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္လို႔ေခၚတဲ့ သဘာ၀တရားကို လုပ္အား ဘယ္ေလာက္ ေပါင္းစပ္သလဲေပၚမူတည္ၿပီး အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါမွာ လူေတြရဲ့တန္ဖိုးဟာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကြာသြားတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာသင္သားေလာကကို ၾကည့္ၾကရင္ Mark Zuckerberg ဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတင္ အခုကၽြန္ေတာ္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးတင္ေနတဲ့ တစ္ကမာၻလံုးမွာ အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ facebook လူမႈကြန္ရက္ၾကီး တီထြင္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔ သဘာ၀ သူမ်ားနည္းတူ အေပ်ာ္အပါးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မေနဘဲ၊ ရထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို စိတ္ကူးစိတ္သန္း (imagination) လို႔ေခၚတဲ့ ဥာဏအား၊ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းျဖစ္တဲ့ လုပ္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့လို႔ အခုဆိုရင္ ဘီလီယံနာေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးရိွတဲ့ အဖိုးတန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရပါၿပီ။
စာေရးဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္းက သူေထာင္က်ေနတုန္း သခင္ေက်ာ္စိန္ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသင္လာရပံုကို စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ေျပာျပတာ သြားသတိရမိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို syllabus နဲ႔ က်က်နန သင္ခဲ့ရတာမဟုတ္။ စသင္ရတဲ့ စာအုပ္ကလည္း Burmese economic life ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ ျပဌာန္းထားတဲ့ စာအုပ္။ ၄လေလာက္အၾကာမွာ သူဟာ Reader's Digest မဂၢဇင္းကို ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ႏိုင္ၿပီ။ အဲဒီေနာက္ သူ ေထာင္က ထြက္ေျပး၊ ဆယ္တန္းေျဖ၊ တကၠသိုလ္တက္၊ အဂၤလိပ္လိုေျပာရတဲ့ စကားရည္လုပြဲမွာ The best speaker ရခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ေထာင္က်ေနေပမယ့္ အဂၤလိပ္ဘာသာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔ အတူတူေနရတဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ အခ်ိန္ကို ၀ီရိယအားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ခဲ့လို႔ အဂၤလိပ္ဘာသာ တတ္ကၽြမ္းတဲ့ တန္ဖိုးတစ္ခု သူ႔မွာ တိုးလာတာပါပဲ။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား သိပ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး '' ငါ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို သူငယ္တန္း စ,ေနရကတည္းက syllabus နဲ႔ က်က်နန သင္လာရတာ။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း ဒီဘာသာစကားနဲ႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ language ရဲ့ 4 skills မွာ ဘယ္ skill မွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရိွေသးဘူး" လို႔ ျပန္ေတြးမိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္မိပါတယ္။ "ငါ့ဘ၀ရဲ့ ရထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို လုပ္အား ေပါင္းထည့္တာ သိပ္နည္းေနေသးလို႔ပဲ" လို႔လည္း သံုးသတ္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကားလ္မတ္ရဲ့ Nature+labour power = value ဆိုတဲ့ equation ကို ကြန္ျပဴတာ desktop မွာ တင္ထားၿပီး ပ်င္းတဲ့စိတ္ေပၚလာတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးႏိႈးဆြေနရပါေတာ့တယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ facebook တြင္ေရးခဲ့ေသာ post အေဟာင္းကို ျပန္တင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။
လူတိုင္းကို အသက္ရွည္ခ်င္သလားလို႔ ေမးရင္ ရွည္ခ်င္တယ္လို႔ပဲ ေျဖၾကမွာပါ။ ေသသြားၿပီးရင္လည္း လူ႔ဘ၀ ျပန္ရခ်င္ၾကတယ္။ ဘာအတြက္ အသက္ရွည္ခ်င္ၾကသလဲ။ အသက္ရွည္ရင္လည္း တန္ဖိုးရိွတဲ့ အသက္ရွည္ျခင္း ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ age (သို႔) life ဆိုတာ ေမြးဖြားျခင္းကေန ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားႏွစ္ခုၾကားက အခ်ိန္ပါပဲလို႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၉ႏွစ္ ရိွၿပီ။ အဲဒါဟာ အခ်ိန္ပါပဲ။ အခ်ိန္ဆိုတာကေရာ ဘာလဲ။ အခ်ိန္ဆိုတာ သဘာ၀တရားတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကားလ္မတ္ (Karl Marx) ေရးတဲ့ ဒႆေတြထဲက "Nature+labour power = value" (သဘာ၀+လုပ္အား=တန္ဖိုး) ဆိုတဲ့ တစ္ခုကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ဒီ ဒႆနကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်မိပါတယ္။ Labour power ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ကာယလုပ္အားပဲ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၀ီရိယအား၊ ဥာဏအားတို႔ကိုလည္း ထည့္တြက္ရပါမယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္းပင္ၾကီးေတြရိွတယ္။ ကၽြန္းေတာၾကီးေတြရိွတယ္။ သူတို႔ေပါက္ေနတာဟာ သဘာ၀တရားပါပဲ။ အဲဒီ ကၽြန္းပင္ၾကီးေတြကို ဘာမွ မလုပ္ဘဲထားရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ တန္ဖိုးမရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကၽြန္းပင္ေတြကို ခုတ္လွဲျခင္း၊ ျဖတ္ေတာက္ျခင္းလို႔ေခၚတဲ့ လုပ္အားနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ တန္ဖိုးၾကီးမားတဲ့ ျမန္မာ့ကၽြန္းဆိုၿပီး ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္းသစ္လံုးၾကီးေတြကို တရုတ္ႏိုင္ငံက အမ်ားဆံုး၀ယ္ပါတယ္။ အဲဒီကၽြန္းသစ္လံုးၾကီးေတြကို ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ျခင္းဆိုတဲ့ ကာယလုပ္အား၊ ပညာလို႔ေခၚတဲ့ ဥာဏအားေတြေပါင္းစပ္ၿပီး လုပ္လိုက္ေတာ့ ယခင္က ကၽြန္းသစ္လံုးၾကီးေတြထက္ အဆမ်ားစြာ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ပရိေဘာဂေတြအျဖစ္နဲ႔ ကမာၻႏိုင္ငံေတြကို ျပန္ေရာင္းပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ေျမေအာက္မွာ ေရနံေတြ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေတြ ရိွတယ္။ သူတို႔ကို သဘာ၀အတိုင္းထားရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သမားေတြရဲ့ လုပ္အား၊ စက္ကိရိယာေတြရဲ့ အကူအညီ၊ တူးေဖာ္ျခင္းနည္းပညာလို႔ေခၚတဲ့ ဥာဏလုပ္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး တူးေဖာ္လိုက္တဲ့အခါမွာ Black Gold လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးရိွတဲ့ ေရနံစိမ္းေတြရလာတယ္။ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြလည္း ထိုနည္း၄င္းပါပဲ။
လူေတြ၊ သက္ရိွသတၱ၀ါေတြ အသက္ရွင္ဖို႔ oxygen လို႔ေခၚတဲ့ ေလကို ရႈၾကရတယ္။ အဲဒီေလဟာ သဘာ၀တရားအျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမာၻေပၚမွာ ရိွေနတယ္။ အလကားရပါတယ္။ အသက္ရႈဖို႔ ေလကို ၀ယ္ယူစရာမလုိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေလထိုး/ ကၽြတ္ဖာဆိုင္တစ္ဆိုင္ ၀င္ၿပီး "ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ေလမ်ားအလကားရေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ဘီး ေလ အခမဲ့ ျဖည့္ေပးပါလား" သြားေျပာၾကည့္ပါ။ အရိုက္ မခံရရင္ ကံေကာင္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ လုပ္အားေပါင္းစပ္ထားလို႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ ကားလ္မတ္ရဲ့ "Nature+Labour power = value" ဆိုတာ သိပ္ကို မွန္ေနတယ္ဆိုတာ ျငင္းဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူအျဖစ္ကို ရထားတယ္။ ေမြးလာတုန္းက အားလံုးဟာ အတူတူပဲ။ သမၼတၾကီး၊ သိပၸံပညာရွင္ၾကီး၊ သူေတာင္းစား ဆိုၿပီး ေမြးလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ရွင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အခ်ိန္ကို လူတိုင္းကိုယ္စီ ရထားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္လို႔ေခၚတဲ့ သဘာ၀တရားကို လုပ္အား ဘယ္ေလာက္ ေပါင္းစပ္သလဲေပၚမူတည္ၿပီး အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါမွာ လူေတြရဲ့တန္ဖိုးဟာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကြာသြားတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာသင္သားေလာကကို ၾကည့္ၾကရင္ Mark Zuckerberg ဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတင္ အခုကၽြန္ေတာ္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးတင္ေနတဲ့ တစ္ကမာၻလံုးမွာ အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ facebook လူမႈကြန္ရက္ၾကီး တီထြင္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔ သဘာ၀ သူမ်ားနည္းတူ အေပ်ာ္အပါးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မေနဘဲ၊ ရထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို စိတ္ကူးစိတ္သန္း (imagination) လို႔ေခၚတဲ့ ဥာဏအား၊ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းျဖစ္တဲ့ လုပ္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့လို႔ အခုဆိုရင္ ဘီလီယံနာေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးရိွတဲ့ အဖိုးတန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရပါၿပီ။
စာေရးဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္းက သူေထာင္က်ေနတုန္း သခင္ေက်ာ္စိန္ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသင္လာရပံုကို စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ေျပာျပတာ သြားသတိရမိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို syllabus နဲ႔ က်က်နန သင္ခဲ့ရတာမဟုတ္။ စသင္ရတဲ့ စာအုပ္ကလည္း Burmese economic life ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ ျပဌာန္းထားတဲ့ စာအုပ္။ ၄လေလာက္အၾကာမွာ သူဟာ Reader's Digest မဂၢဇင္းကို ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ႏိုင္ၿပီ။ အဲဒီေနာက္ သူ ေထာင္က ထြက္ေျပး၊ ဆယ္တန္းေျဖ၊ တကၠသိုလ္တက္၊ အဂၤလိပ္လိုေျပာရတဲ့ စကားရည္လုပြဲမွာ The best speaker ရခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ေထာင္က်ေနေပမယ့္ အဂၤလိပ္ဘာသာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔ အတူတူေနရတဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ အခ်ိန္ကို ၀ီရိယအားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ခဲ့လို႔ အဂၤလိပ္ဘာသာ တတ္ကၽြမ္းတဲ့ တန္ဖိုးတစ္ခု သူ႔မွာ တိုးလာတာပါပဲ။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား သိပ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး '' ငါ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို သူငယ္တန္း စ,ေနရကတည္းက syllabus နဲ႔ က်က်နန သင္လာရတာ။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း ဒီဘာသာစကားနဲ႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ language ရဲ့ 4 skills မွာ ဘယ္ skill မွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရိွေသးဘူး" လို႔ ျပန္ေတြးမိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္မိပါတယ္။ "ငါ့ဘ၀ရဲ့ ရထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို လုပ္အား ေပါင္းထည့္တာ သိပ္နည္းေနေသးလို႔ပဲ" လို႔လည္း သံုးသတ္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကားလ္မတ္ရဲ့ Nature+labour power = value ဆိုတဲ့ equation ကို ကြန္ျပဴတာ desktop မွာ တင္ထားၿပီး ပ်င္းတဲ့စိတ္ေပၚလာတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးႏိႈးဆြေနရပါေတာ့တယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ facebook တြင္ေရးခဲ့ေသာ post အေဟာင္းကို ျပန္တင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။